Reżyseria: Denis Villeneuve

Scenariusz: Erith Roth / Denis Villeneuve

Budżet: $165 000 000

Rok produkcji 2021

                                                   „Diuna”

„Diuna” to najbardziej wyczekiwany film ostatnich lat, nie tylko przez to, że jest to już kolejna adaptacja książki, ale dlatego, że film od początku miał być technicznym majstersztykiem. Czy tak się stało? Czy Denis Villeneuve okazał się lepszym wyborem niż Peter Jackson twórca „Władcy Pierścieni”? Sprawdźmy.

Dla każdego miłośnika klasyki gatunku science-fiction film Diuna jest adresowany bezpośrednio. Klimat w jaki wciąga widza reżyser jest niewyobrażalnie „kosmiczny”. Mimo, jak niektórzy twierdzą, że w filmie nie ma za dużo akcji, na pewno nudzić się nie da. Doskonałe połączenie dźwięku z obrazem nie tylko świadczy o kunszcie wykonawców, ale także o ich dojrzałości filmowej reżysera. Opowieść o świecie futurystycznym, swoistej transformacji rodu szlachetnej dynastii Atrydów, która dociera na na Diunę na prośbę Barona (Vladimir Harkonnen). Planeta okazuje się bardzo urodzajna w przyprawę, która jest przyczyną konfliktów na Diunie i całym wszechświecie. Paul Atryda (Timothée Chalamet) jest głównym bohaterem filmu, od początku przedstawiany jako postać przed, którą los szykuje wielkie plany. Z niechęcią porzuca swoje dotychczasowe życie, ale wie, że musi wspierać rodzinę, gdyż jego ojca księca Leto Atrydę (Oscar Issac), spotyka niewyobrażalny zaszczyt, by mógł zapanować nad tym co dzieje się na tej płodnej planecie. Śni tak rzeczywiście, że sam wierzy, że te straszne wizje, mają szanse wydarzyć się naprawdę.

Film z całą pewnością zasługuje na wszystkie nominacje, zwłaszcza w kategoriach technicznych i myślę, że w wielu z nich zdominuje konkurencje. Natomiast polecam także wsłuchać się w ścieżkę dźwiękową, która niemalże podobnie jak głównego bohatera, przenosi słuchacza na Diunę. Zdobyte dziesięć nominacji uplasował film na drugim miejscu jeżeli chodzi o ilość szans na statuetkę. Natomiast główny rywal czyli „Psie Pazury” myślę, że mają mocnego przeciwnika w drodze do zdominowania ceremonii. Kto rozbije bank? Dowiemy się już 28.o3.2022 na gali Oscarowej.

Trailer: źródło Youtube.com

https://www.youtube.com/watch?v=d1UD5UYUQ6c

Reżyseria: Jane Campion

Scenariusz: Jane Campion

Produkcja: Wielka Brytania 2021

Budżet: $35–39 million

Wyprodukowany przez Netflix

                                               „Psie Pazury”

Psie pazury to film przenoszący widza do roku 1925-go, przedstawiający losy dwóch braci (Phila i Georga), silnie związanych magnatów bydła z Montany. Niefrasobliwy western, który bardzo odbiega od klasycznych ram gatunkowych. Wydaje się, że można ten film śmiało zaklasyfikować do opowieści o miłości, która jest również przedstawiona w sposób bardzo problematyczny. Każda minuta filmu, przekonuje o doskonałej decyzji Amerykańskiej Akademii Filmowej w kwestii nominacji „Psich Pazurów” do dwunasty statuetek. Wszyscy Ci, którzy nie przepadają za tym gatunkiem zdecydowanie znajdą coś dla siebie, bo to jest dramat osadzony w świecie westernu.

Sytuacja w filmie przedstawia silną relacje między braćmi, która traci na wartości w momencie kiedy starszy George (Jesse Plemons) poznaje miłość swojego życia Rose (Kirsten Dunst). Młodszy Phil, którego charakteryzuje silna osobowość i cięta riposta dla każdego z kim prowadzi dialog, od początku nie radzi sobie z nową rzeczywistością, w której pojawia się żona starszego brata. Ich konflikt i regularne uprzykrzanie sobie życia doprowadza Rose do problemów z alkoholem. Demony z przeszłości, bo jej były mąż też dużo pił, doprowadzają bohaterkę do częściowego upadku psychicznego i pewnych zaburzeń. Dalej pojawia się dziwna relacja pomiędzy Philem, a synem Rose, który wydaje się być silnie związany z matką. Phil po „utracie” brata, a wcześniej przywoływanego często w opowieściach swojego przyjaciela, odnajduję wspólny język z młodym synem Rose. Ich niebanalna relacja ma wpływ na rozwój dalszych wydarzeń w filmie „Psie Pazury”.

Ze strony technicznej film absolutnie zasługuje na wszystkie Oscary związane z jego realizacją. Obsada filmu pojawia się także w większości nominacjach za grę aktorską zarówno tych pierwszoplanowych jak i drugoplanowych. Film jest dostępny na platformie Netflix więc jeżeli ktoś śledzi Oscary to nie wyobrażam sobie żeby do nich zasiadł bez zobaczenia filmu „Psie Pazury”

Trailer „Psie Pazury”: źródło Youtube.com

https://www.youtube.com/watch?v=M-zn7ZGHCTM

Reżyseria: Kenneth Branagh

Scenariusz: Kenneth Branagh

Produkcja: Wielka Brytania

Budżet: $25 000 000′

Data Produkcji: 2021

                                                   „Belfast”

Jeden z faworytów gali oscarowej, nominowany aż w siedmiu kategoriach film „Belfast” przedstawia historie rodziny pochodzącej z klasy robotniczej. Akcja umiejscowiona jest w Irlandii Północnej w latach 60 ubiegłego stulecia. Opowieść obrazująca nie tylko losy jednej rodziny, ale także całej podzielonej społeczności Belfastu.

Wyodrębnia się kilka wątków pobocznych, które przenoszą widza w tamte czasy. Po pierwsze konflikt na tle religijnym między protestantami, a katolikami. Waśń mająca o wiele więcej wymiarów niżeli tylko podłoże związane z wiarą. W gruncie rzeczy protestanccy bojówkarze zaogniający konflikt, wydaje mi się, że nie rodzą sobie ze swoją sytuacją społeczno-ekonomiczną. Brak pracy, ciężka rzeczywistość przedstawiona jest z dwóch perspektyw, tej brytyjskiej, oraz tej północnoirlandzkiej. Narastająca frustracja wśród ludności protestanckiej ma swoje ujście właśnie w ataku na mieszkania i przedsiębiorstwa okolicznych katolików. Wykreowany wróg raczej nie stawia oporu dlatego rząd wprowadza stan wojenny i wyprowadza wojsko na ulice Belfastu. Relacja z tamtej rzeczywistości przedstawiona jest oczami dziewięcioletniego chłopca – stąd często jego wizje są wyjątkowo idealistyczne. Jego rodzina prowadzi zwykłe życie w mieście. Są bardzo konserwatywni, ale bardzo ze sobą zżyci i jednocześnie tolerancyjni w stosunku do innych. Ojciec (Jemmie Dornan) pracuje z dala od domu, więc nie ma realnego wpływu na wychowanie Budye’go i jego starszego brata. Chłopcami zajmuje się matka oraz dziadkowie, w których dzieciaki dopatrują się nie tylko autorytetów, ale także żywych nośników historii Belfastu. Bojówkarze szantażują rodzinę chłopca, oczekują realnego wsparcia w swojej obsesyjnej misji, przez co główni bohaterzy zmuszeni są do rozważania emigracji. Czują się zagubieni, czują się obco, bo Belfast się zmienił na ich oczach.

Zdjęcia są bardzo wzruszające, atutem filmu jest prostota i autentyczność bohaterów, ich przemiany wewnętrzne momentami wciskają w fotel. Jeżeli chodzi o stronę techniczną, film jest świetnie zrealizowany. Melancholia, której transporterem jest czarnobiały obraz zabiera widza na moment do tamtej rzeczywistości.

Trailer: źródło Youtube.com

https://www.youtube.com/watch?v=jMHGHlKMM3w